Dierenmanieren

pile, animals, fairy tale-1651945.jpg

Wat is er leuker dan een huisdier. We dagen de lezers uit om over je huisdier een stukje  te schrijven. Het kan over je hond zijn, je kat of je cavia. Welk huisdier dan ook. Denk aan: wat maak je mee met je huisdier, wie je ontmoet, wat gaat er mis etc.

Er zijn verschillende manieren om jouw stukje in de wijkkrant te krijgen. De schrijver probeert aan een andere dierenbezitter het stokje door te geven en die schrijft dan een stukje. Maar je kunt ook een stukje schrijven en het naar de wijkkrant opsturen. (naar contact@wijkkranthatert.nl) Leuk als je meedoet!

Eddy

Onze dochter heeft jarenlang een geweldige teckel gehad. Eddy. Omdat zij als docent in het basisonderwijs werkt en teckels nu eenmaal niet mee mogen in de klas, bracht zij Eddy iedere werkdag om 07.30 uur naar ons toe, om hem dan rond 18.00 uur weer op te halen. Zo hadden wij dus jarenlang onze eigen lease-teckel. Wel de lol maar niet de ellende ervan. Heerlijk zo’n beest.

Toen Eddy wat ouder begon te worden kreeg hij allerlei kwaaltjes. Zo wilde de dierenarts ook een keer graag weten hoe het met de nieren van Eddy gesteld was. En dat kon alleen gemeten worden wanneer wij wat urine van Eddy zouden inleveren.  Maar ja, hoe vang je dat op? Volgens de dierenarts was het beste om daar een soeplepel voor te gebruiken. Die hou je dan onder de teckel als die zijn poot optilt. Fluitje van een cent.

Ik ’s morgens met Eddy naar buiten aan de riem, een soeplepel in mijn ene hand en een pannetje aan de andere hand, waar dan de urine in kon.

Net buiten ging zijn pootje voor de eerste keer omhoog. Ik snel met de soeplepel eronder en het was echt een klusje van niks: een halve soeplepel vol.

Maar net toe ik de inhoud in het pannetje wilde overgieten, zag Eddy een kat voorbij komen. Met een enorme ruk aan de riem vliegt hij er op af, ik verlies mijn evenwicht en moet dat snel met een extra stap herstellen. Pannetje valt op de grond, de inhoud van de soeplepel vliegt alle kanten op en ik  kan weer opnieuw beginnen. 

Niet getreurd, hij zal vast nog wel een keer opnieuw plassen. Pannetje in mijn linkerhand, riem en soeplepel in mijn rechter en daar gaan we weer. 

En jawel hoor, een kleine 100 meter verder ging zijn pootje weer omhoog. Ik buk, duik er weer met de soeplepel onder en wordt, net op dat moment, gepasseerd door een wandelaar. Tsja wat doe je?  

Terwijl ik nog gauw de inhoud van de soeplepel in het pannetje probeer over te gieten kijk ik de wandelaar aan. Ik zie zijn wenkbrauwen omhoog gaan en zijn mondhoeken omlaag.  Een licht verlegen ‘goedemorgen’ komt uit mijn mond, want ja, wat zeg je in zo’n geval? ‘Dit moet van mijn dierenarts’? Zonder iets te zeggen passeert hij mij. Even verderop draait hij zich nog even om, om te zien dat ik, met de riem en de soeplepel in mijn rechter hand en het pannetje in mijn linker hand, mij zo snel mogelijk uit de voeten probeer te maken.  Eddy vrolijk voorop. Hij wel.

Wat zei ik ook alweer? Wel de lol maar niet de ellende? Het was jaren geleden, maar ineens wist ik weer wat ‘verlegen’ betekende.

O ja, met Eddy was niets aan de hand. Met hem niet….

 

Rien Eyzenga

Alle Dierenmanieren